Αλήθεια? Πώς θα μπορούσε ένας δάσκαλος να μιλήσει στους μικρούς μαθητές για τα βότανα της Κρήτης; Θα αρκούσε να τους μιλήσει μπροστά στον μαυροπίνακα ή να τους διαβάσει το σχετικό απόσπασμα στο βιβλίο; Όχι βέβαια? Και άραγε, με ποιο τρόπο θα μπορούσε να κεντρίσει το ενδιαφέρον τους και την προσοχή τους, χωρίς να βαρεθούν, χωρίς να δυσανασχετήσουν;
Για να μιλήσει, ένας δάσκαλος στους μικρούς μαθητές, για τα άγρια βότανα και τα φυτά της Κρήτης, θα πρέπει να τους οδηγήσει στο πραγματικό φυσικό περιβάλλον της εξοχής. Γιατί είναι απαραίτητο οι μικροί μαθητές να δουν, να αγγίξουν, να μυρίσουν, να γευτούν, να ζωγραφίσουν, να παίξουν, να φανταστούν, να δημιουργήσουν?. Γιατί αυτή η αυτενέργεια, η συμμετοχή και η δράση μέσα στη φύση, είναι η απαραίτητη προϋπόθεση της βιωματικής μάθησης στο σύγχρονο ελληνικό σχολείο?
Αυτό λοιπόν κάναμε κι εμείς στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Νέας Αλικαρνασσού όταν επισκεφτήκαμε με τα Πρωτάκια και τα Δευτεράκια μας, το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Αρχανών την Τετάρτη 7 Μαΐου. Για να μιλήσουμε με αυτό τον άμεσο τρόπο στα παιδιά? Για να μελετήσουν τα φυτά μέσα στο πραγματικό φυσικό περιβάλλον τους? Για να παρατηρήσουν και να συμπεράνουν... Γιατί μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις? Γιατί, ένα τόσο δα μικρό άγγιγμα, είναι πολύ καλύτερο από την ομορφότερη περιγραφή στο καλύτερο βιβλίο? Είμαστε σίγουροι πως όλοι μελέτησαν? Είμαστε σίγουροι πως όλοι έμαθαν? Είμαστε σίγουροι πως όλοι κατέκτησαν τους επιδιωκόμενους στόχους?. Έτσι χωρίς κανένα σχολικό εγχειρίδιο, χωρίς κανένα τετράδιο? Χωρίς καν να εξετάσουμε αν έχει κάποιος από αυτούς μαθησιακές δυσκολίες? Συγχαρητήρια σε όλους τους μαθητές μας και στους συνοδούς εκπαιδευτικούς? Συγχαρητήρια στο εκπαιδευτικό προσωπικό του Κ.Π.Ε.
